Oude vormen van gezinsgebed zijn in de drukte van onze levenswijze en onder invloed van TV en multimedia langzaam uit het huiselijk leven verdwenen. De moderne media slorpen nog meer onze aandacht en vragen een voortdurende alertheid om snel te reageren op berichtjes en om overal en altijd bereikbaar te zijn.
De eerste week van de coronacrisis verstilde het leven plots, geen druk verkeer meer, vrijaf van school, thuiswerken op afstand, ‘blijven in je kot’. Misschien heeft eind maart en april, door de sfeer van angst en aanmaningen tot voorzichtigheid, in ons het verlangen gewekt naar verdieping en bezinning. Via digitale weg om zoeken vele mensen naar spiritualiteit omdat er vragen rijzen naar zin en betekenis voor ons leven.
Misschien kunnen we nieuwe vormen ontwikkelen van huisliturgie omdat het deelnemen aan gezamenlijke vieringen niet meer kan of althans nog lange tijd moeilijk zal blijven. Een gebedenboek, een bijbel, meditatie, rozenkransgebed, het kan allemaal helpen, maar de uitdaging is om er samen in het gezin vorm aan te geven door bepaalde momenten, aan tafel bijvoorbeeld, daarvoor te voorzien. Dus niet enkel op je eentje maar sàmen bezinnen, indachtig het woord van Jezus: ‘waar twee of meer in mijn naam samen zijn, daar ben ik in hun midden’
Voor jonge gezinnen is dit een moeilijke opgave. Geloof ter sprake brengen is al moeilijk en samen een gebedsvorm ontwikkelen lijkt wel onmogelijk. Geloven en bidden is al te lang reeds naar de privé-sfeer verdrongen: men gaat ervan uit dat ieder met het godsdienstige maar zijn eigen ding moet doen!
Laten we elkaar in deze coronatijd ook steunen en bemoedigen, want ieder van ons heeft op zijn eigen wijze het er moeilijk mee, maar samen geraken we er wel uit.
